Yalnız kalma korkum ve ben... Farkındaydım aslında bu korkumun. İlkokul çağlarımdan beri süre gelen bir korkuydu bu. Tek başına sınıftan çıkamamak, kantine, tuvalete filan gidememekle başladı. Sonra bu korku, çeşitli süreler zarfında yön değiştirmeye başladı. Mesela;

İnsanlar yalnız başlarına sinemaya, ne bileyim yemek yemeye gittiklerini söylediklerinde şaşırmaya başlar olmuş durumdayım. Çünkü ben hayatımda hiç tek başıma sinemaya gitmemiş biriydim.. Dışarıda güzel, parlak bir günde eline kahvesini alıp tek başına oturup, İstanbul'u seyredememiştim bile... Zamanla bunu dert etmeye başladığımı fark ettim. Evet bunları yapmak için geç kalmış değildim, fakat bu korkum olduğu sürece hiç yapamayacağımı da biliyordum. Bende üzerime düşeni yapıp, korkmama kararı aldım. Yanlış anlamayın, aslında korkum insanlara olan çekinceden filan kaynaklanmıyordu. Sadece tek başına bir şeyler yapmak istememekten kaynaklanıyordu. Evet dediğim gibi bunu kırmalıydım, hatta bunu yazdan kalma günler yaşadığımız şu günlerde yapmalıydım.. Ve yaptım da. Bir defaya mahsus da olmadı bu. Devamı geldi.. Çook uzun zamandan beri görüşmediğim bir dostuma kavuşmak gibi bir şeydi kendime kavuşmam..

Benim durumumda olan bir çok kişi olduğunu biliyorum aslında. Ve herkesi zincirini kırmaya davet ediyorum..

=)

Liste

Tatil, güneş, polisiye romanı okumak, müzik, fotoğraf çekmek, dere tepe gezmek, bisiklete binmek, taksime gitmek, kusana kadar içmek, lost izlemek, sabahlamak, tüm gün uyumak, fotoşop yapmak, internetin başında sabaha kadar durmak, buz pateni, gitar çalmak, kavun yemek, dans etmek, karakalem çizmek, isveç, aylak aylak oturmak, belgesel izlemek, avatar izlemek, sponge bob izlemek, çalıkuşunu 21321. defa okumak...

Ne garip şeyler özlenebiliyormuş. Acıktım. Ama saat gecenin 2 si bu saatte yemem ki ben. En iyi zıbarayım..