Artık kafesinin yeri boş kaldı. Her sabah bizi şakıyarak uyandıran bir kuşumuz olmayacak artık. Ya da kafamıza konan, ben nereye gidersem takip eden, etrafımda pırrr dönen kuşum artık yok! Ondan bana hatıra kalsın diye tüyünü aldım. Saklayacağım..
Onu gömmem gerekiyordu..Ve işte o zaman daha iyi anladım ki acınacak haldeyiz. Etrafımızda nefes alabileceğimiz, ayağımızın toprağa değebileceği ya da minik hayvanlarımızı gömebileceğimiz... yerler o kadar az ki ya da hiç yok. Beton yığınlarının arasında sıkışıp kalmış olmak.. işte bunu düşünüdüm. Pamuk'u parka gömdüm. Bulabildiğim tek toprak parçası parktaki toprak idi. Ellerimle kazdım, kazdım, kanayana kadar. Ve onu son yolculuğuna uğurladım.. Seni çok sevdik biz Pamuk.. Dünyanın en sevimli kuşu..
Bu aslında bir Pamuk Kuş yazısı ve aynı zamanda bu şehir insanı yazısı.
Okuyanlara ise teşekkürler..
:) canımsın. İnsan nelere alışmıyor ki alışırsın yokluğuna.O beton yığınları arasında yaşamaya alıştığımız gibi.
YanıtlaSilBiri düşse üzerine basmaya alıştığımız gibi. Monoton birer robot olup yaşıyormuş gibi yapmaya alıştığımız gibi.
Benim seni delicesine Özlemeye alıştığım gibi alışırsın.
Her şeye alışıyor insan Sezen Aksu'nun bir şarkısı geldi şimdi aklıma sanırım söyle diyordu. 'zaman sadece biraz zaman'
Ha bu arada bu yüzden ben ne kendimi sensizliğe nede seni bensizlige alıştırmak istiyorum ondandır ki sana koşa koşa geliyorum.
Daha önce sana bir mesaj atmıştım tekrarlıyayım
...tüm kayboluşlarım ve tüm yollara çıkışlarım senin içindir... ve şimdi anladım ki tüm kendimi buluşlarımda sendedir.